top of page
Імя ў гісторыі краюPNG.png
Раінчык Валерый Аляксандравіч.jpg

Раінчык

Валерый Аляксандравіч

Раінчык Валерый Аляксандравіч  нарадзіўся  7 лютага 1950 года ў в. Чарнаручча  Шклоўскага раёна Магілёўскай вобласці.

У 1976 годзе скончыў Беларускую сельскагаспадарчую акадэмію ў г. Горкі па спецыяльнасці «Механізацыя сельскай гаспадаркі», а ў 1988 годзе – Акадэмію грамадскіх навук пры ЦК КПСС у г. Масква.

Працаваў у сельскай гаспадарцы, затым доўгі час знаходзіўся на адказных пасадах у органах дзяржаўнага кіравання, на партыйнай і савецкай рабоце. З 1988 па 1991 гг., а затым з 1995 па 1997 гг. – старшыня Баранавічскага раённага выканаўчага камітэта. З 1997 года – першы намеснік главы адміністрацыі СЭЗ «Брэст».

Абіраўся дэпутатам Брэсцкага абласнога Савета народных дэпутатаў. На працягу ўсёй сваёй працы і вучобы В. А. Раінчык прымаў самы актыўны ўдзел у грамадскіх справах, укараненні новых распрацовак у вытворчасць, супрацоўнічаў з рэдакцыямі газет і часопісаў, дзе неаднаразова друкаваліся яго матэрыялы. Займаўся арганізацыяй і падрыхтоўкай сімпозіумаў, канферэнцый, прэзентацый СЭЗ перад айчыннымі і замежнымі інвестарамі.

Абіраўся членам-карэспандэнтам беларускай інжынернай акадэміі. Узнагароджаны ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР і Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь, медалём «За вайсковую доблесць. У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння у. І. Леніна». 
 
Грибенчук, А. С. Время конкретных дел / Андрей Грибенчук, Степан Грибенчук. – Брест : Брестская типография, 2008. – С. 266–267.

Андрэй Мазько

Юбілейнае
                                                                         Валерыю Раінчыку 

Жнем гады, як наліўное жыта…
Вось і сноп чарговы – залаты!
Пяцьдзесят адлічана, пражыта.
Не стары і ўжо немалады.

Вынікі? Пра гэта яшчэ рана…
Аб далейшых планах? Памаўчым…
Меней сіл. Пякуць на сэрцы раны,
Мы ж усё спяшаемся, імчым.

Як раней, не просім супакою,
Не губляем веры і надзей.
Кожны дзень мы выходзім з бою,
Хоць святкуем поспехі радзей.

Ды не будзем сумаваць без меры –
Сноп, хоць залаты, шчэ не капа.
У дабро, як калісьці, верым, 
І запал юначы не прапаў.

І такая ж плешчацца Няслуха. 
Весела смяецца і заве,
Дзе б ні быў ты, вернешся паслухаць, 
Мо рачулка мроіць пра цябе.

Не сціхае галасок пявучы…
Сёння  праспявала мне спярша,
Што калісьці ў добрым Чарнаруччы
Выткалася светлая душа.


Панасюк, М. В.  Дыялог на мяжы стагоддзяў. 1999–2000 / Панасюк,Мiкола Васiльевiч. – Мн. : Тэхнапрынт, 2000. – С. 88–89.

bottom of page