Праславіў малую радзіму усенародна любімы акцёр савецкага кіно Пётр Алейнікаў, ураджэнец вёскі Крывель Шклоўскага раёна. Пётр Алейнікаў дасягнуў папулярнасці ў кіно, нягледзячы на цяжкае дзяцінства. Ён любіў акцёрскую гульню з юных гадоў і збярог сваю любоў на усё жыццё. За сваё жыццё зняўся ў 42 фільмах, многімі з якіх заглядаліся цэлыя пакаленні.
Здымацца у фільмах пачаў яшчэ ў студэнцкія гады у эпізадычных ралях. Усенародную славу набыў Алейнікаў пасля фільма «Сямёра смелых» у 1936 годзе. Петр быў адным з галоўных герояў. Менавіта ў гэтай кіналенце праявіў сябе лірыка–камедыйны талент акцёра, усе ўбачылі яго рэдкае абаянне. Ён зняўся ў ролі кухара па імені Малібога. Гэта роль стала для яго зорнай.
Самым знакамітым у кар’еры акцёра стаў фільм «Вялікае жыццё». Акцёр сыграў роль шахцёра Івана Курскага. На экране Алейнікаву удалося паказаць юнака свайго часу, шчырага, абаяльнага і жыццярадаснага. Гэта роль так добра удалася Петру Мартыновичу, яго так палюбілі гледачы, што ён стаў папулярнейшым акцёрам свайго часу.
Значнай роллю Пятра Мартынавіча стала з’емка ў фільме «Трактарысты» Ивана Пыр’ева, дзе Алейнікаў запомніўся гледачам вобразам Саўкі–трактарыста. У гэтай ролі паказаў яго скульптар, ствараючы помнік знакамітаму кінаакцёру.
У саракавыя гады ХХ века Пётр Алейнікаў быў любімцам усёй краіны. В 1941 годзе рэжысёр Аляксандр Роу прапанаваў Пятру Алейнікаву роль Іванушкі у фільме «Канёк–Гарбунок». Выбар рэжысёра быў невыпадковы – менавіта Алейнікаў мог выдатна сыграць праставатага, даверлівага, душэўнага, мудрага, адважнага і вынаходлівага героя рускіх казак. У гэтым жа фільме з Алейнікавым зняліся яго жонка Валянціна і маленькі сын Тарас.
У гады вайны талент Алейнікава праявіўся з новай сілай. Ён здымаецца у фільмах «Яна абараняе Радзіму», «Непераможныя, «У імя Радзімы», «Марскі батальён», «Неба Масквы» і іншых. Акцёр у гэтых сур’ёзных фільмах аб суровых і цяжкіх гадах збярог гумар як праяўленне народнага аптымізму, жыццярадаснасці.
«Наталенне смагі» для Пятра Мартынавіча — апошняя карціна, дзе ён здымаўся з ужо сур’ёзна падарваным здароўем. За гэту роль у 1968 годзе, ужо пасмяротна, яму быў прысуджаны ганаровы дыплом 1–й ступені на Усесаюзным кінафестывалі.
Акцёр рэдкага абаяння з непаўторнай усмешкай. Ні ўзнагарод, ні званняў у акцёра не было, але народ любіў яго за іскрамётны гумар і талент. Пятра Алейнікава часта называлі імёнамі яго кінагерояў, а яго меладычны говар імкнуліся пераймаць многія.
Розныя ролі, характары, жыццёвыя гісторыі. Але адзін лёс, які цесна пераплятаецца з вёскай Крывель. Памяць аб Алейнікаве беражліва захоўваецца ў музеі, які з’явіўся тут менавіта ў дзень яго нараджэння на свята Пятра і Паўла 12 ліпеня 1998 года. Кожны год у гэты дзень жыхары і госці вёскі накіроўваюцца ў музей, з’язджаюцца госці. Тут адзначаюць двайное свята — Дзень святых Пятра і Паўла і дзень нараджэння іх роднага, заўсёды усмешлівага, мілага Пятра… Гучаць народныя песні, праводзяцца конкурсы, прысутныя ўспамінаюць народныя прыкметы на Пятроў дзень, прымаюць удзел у захапляльных пятроўскіх забавах, а таксама ўзнагароджваюцца пераможцы агляду–конкурсу па добраўпарадкаванню вёскі.
Глядзіце краязнаўчую базу дадзеных «Петр Алейников» и годы большой жизни».
