Яна, як і многія маладыя дзяўчаты ў той час, ішла побач з мужчынамі па франтавых шляхах з пачатку вайны і да перамогі. Перад вачыма Веры Сямёнаўны і зараз тыя жудасныя карціны баёў, боль параненых салдат, пастаянны непакой ад перажытага. Успаміны трывожаць душу, дакранаюцца да сэрца.

​

— Першыя звесткі аб вайне я пачула, працуючы важатай у піянерскім лагеры «Дружба» у Курганскай вобласці.  Адно слова «вайна» стала для нас сапраўдным пракляццем. Уcix, хто меў медыцынскую адукацыю, прызвалі на фронт. У тым ліку была і я, бо мела за  плячыма так званыя «краснокрестовские» курсы. Але спачатку давялося быць палатнай медсястрой у горадзе Златавусце ў эвакуіраваным шпіалі 17/32. У  мае абавязкі ўваходзіла: сачыць за знешым выглядам параненых, рабіць iм уколы і розныя працэдуры  з дапамогай солі і грэлкі. Потым перавялі ў перавязачную, аперацыйную.

​

Было шмат перажыванняў, калі цяжка параненыя паміралі на руках медсясцёр. Успамінаецца малады салдат Ваня Жукаў, які быў  дастаўлены ў шпіаль з абмарожанымі рукамі і нагамі. Мы яго выхадзілі, робячы ўсё магчымае. Ваня  навучыўся пісаць і пазней даслаў ўдзячнае пісьмо.

​

Восенню 42-га паступіла ў ваеннае медыцынскае вучылішча, якое тады знаходзілася ў Свярдлоўску. Гэта была сапраўдная школа жыцця, яна давала прафесійныя навыкі аказання хірургічнай дапамогі ў баявых умовах. Таксама ў той час хадзілі на дзяжурствы ў шпіталь. Акрамя гэтага, неслі каравульную і гарнізонную службу, вартавалі бакі з бензінам.

​

Пасля заканчэння вучылішча ў званні малодшага лейтэнанта медыцынскай службы мяне накіравалі ў 186-ую стралковую дывізію I Беларускага фронта. Так я апынулася ў Беларусі. Была ваенным фельчарам у 327-ым артылерыйскім палку і пры штабе дывізіі.

​

Далей 186-ая стралковая дывізія пайшла на Польшчу. Мы ўдзельнічалі ў вызваленні Варшавы, пазней іншых польскіх гарадоў.  А вось перамогу, якая дасталася такой цяжкай цаной  і стратамі мільёнаў чалавек, сустрэлі ў Германіі, у горадзе Франкенштэйне. Ніколі  не забыць мне той радасны дзень, слёзы на вачах, крыкі «ура!» і абдымкі таварышаў. Усе віншавалі адзін аднаго.

​

За ўдзел у Айчыннай вайне В.С.Малашкова ўзнагароджана: ордэнам Чырвонай Зоркі, медалямі «За баявыя заслугі», «За вызваленне Варшавы», «За перамогу над Германіяй» і шматлікімі юбілейнымі.

​

Пасля ваенных ліхалеццяў Вера Сямёнаўна яшчэ год заставалася ў Польшчы. У горадзе Драўску працавала старшай медсястрой тэрапеўтычнага шпіталя. Потым прыняла рашэнне не вяртацца на радзіму ў Чэлябінскую вобласць, а выехаць у вызваленную ёй Беларусь. Тут, у Шклоўскім раёне, а дакладней у вёсцы Старая Вадва, некаторы час працавала на фельчарска-акушэрскім пункце. Потым настаўнічала ў Лотве, скончыўшы завочна Магілёўскі настаўніцкі інстытут. У 1959 годзе Вера Сямёнаўна пераехала ў Шклоў.  Працавала настаўніцай рускай мовы ў СШ №3, 4.

​

Шклаўчане заўсёды з удзячнасцю ўcпaмінаюць пра яе карысны ўдзел у Айчыннай вайне, пра тое, што не здрадзіла свайму народу, яна дапамагла змагацца з фашысцкай навалай. За гэта ёй нізкi паклон.

 

(Запісала бібліятэкар Зарэчанскай сельскай бібліятэкі Краўчанка А. А.)